تاریخ انتشار: 1398 فروردین
آرایش کردن تاریخ دارد
هیچ وقت به این فکر کرده اید که اولین آدم های عشقِ آرایش دنیا از کجا آمدند؟! اصلا چرا انسان ها به فکر آرایش افتادند؟! راستش را بخواهید آرایش صورت و بدن تاریخی دیرینه دارد. البته وقتی می گوییم آرایش منظور دقیقمان استفاده از رنگ روی پوست بدن است، نه آن چیزی که ما -یعنی انسان های امروزی- انجام می دهیم. آرایش های اولیه فقط مخصوص جنگ ها و مراسم آئینی انسان های باستانی بوده است. هر چند زنان و مردان کهن از مواد رنگی برای زیبایی هم استفاده می کردند. مثلا مصری ها آن قدر لوازم آرایشی را مهم می دانستند که حتی هنگام قرار دادن مومیایی ها در مقبره ها هم این وسایل را فراموش نکرده اند.
واقعیت این است که استفاده از لوازم آرایش هم درست مانند همه پدیده های دیگر در تاریخ تکاملی بشر، در ابتدای حضورش نقشی کارکردی داشته است. به نظر می رسد قدیمی ترین ماده آرایشی شناخته شده کُحل است. کحل همان سُرمه خودمان است. سرمه علاوه بر این که با پررنگ کردن اطراف چشم به زیبایی آن کمک می کرده، پوست نازک دور چشم را هم از آفتاب داغ صحرا حفظ می کرده است. از طرفی خاصیت ضد میکروبی آن چشم را از آسیب گرد و خاک هم دور نگه می داشته است. رومی ها و یونانی ها هم برای حفظ پوست صورتشان در برابر آفتاب از پودر استفاده می کردند. اما در اواسط قرون وسطی، اروپاییان زیبایی را در صورت های رنگ پریده می دانستند به همین خاطر زنان طبقات بالا( به لحاظ اقتصادی)، از سِروس برای ایجاد رنگی متفاوت روی پوست صورت و بدن استفاده می کردند. سروس مخلوطی از سرب پودر شده و سرکه بوده است (استفاده از سروس در نقاشی های به جا مانده از ملکه الیزابت اول مشخص است). در همین دوران اما زنان طبقات فرودست جامعه برای زیبایی از رنگ های عموما گیاهی برای قرمز کردن لب هایشان استفاده می کردند. باور کنید یا نه در 1770 میلادی، استفاده از لوازم ارایش توسط پارلمان بریتانیا جرم شناخته شد. می پرسید چرا؟! چون اعضای پارلمان معتقد بودند این کار فریب دادن مردان هنگام انتخاب همسر است!
از آرایش به سبکِ امروزی بگو
ظهور آنچه امروز در زمینه آرایش مرسوم است، به اوایل قرن بیستم بر می گردد. با این که عوامل بی شماری را می توان برای لزوم این شکل آرایش در نظر گرفت، اما سه عامل از همه اصلی تر و مهم تر بودند: عکاسی پرتره یا چهره، حضور آینه در خانه ها و صنعت سینما. عکس پرتره به دنبال اختراع دوربین عکاسی یکی از جذاب ترین لذت های مردم بود. آن وقت ها همه دوربین عکاسی نداشتند و عکس گرفتن از صورت کاری لوکس محسوب می شد. به همین خاطر مردم در بهترین حالت تنها یک عکس از چهره خود داشتند. همین مساله اهمیت زیبا بودن در تک عکس زندگی را بالا می برد؛ مساله ای که بعدها به روتوش عکس (به صورت دستی) منجر شد. شاید همین عکس و عکاسی بود که حضور آینه را در خانه ها رواج داد. باور کنید یا نه قبل از قرن بیست آینه به عنوان یکی از وسایل ضروری در خانه ها وجود نداشت. آینه ها زنان را در چهر خودشان دقیق می کردند. بنابراین آنها شروع به تغییر چهره و پُررنگ کردن صورتشان کردند. سینما مساله مهم دیگری بود. حرکت بازیگران از روی صحنه تئاتر به صفحه سینما با آرایش های سنگین و عجیب همراه شد. چراکه گاهی دوربین ها در تصویربرداری نواقص صورت را بیشتر نشان می دادند و مساله نورپردازی هنگام تصویربرداری هم سبب تغییر چهره می شد. می گویند اولین بار برای اینکه تماشاچیان در انتهای سالن سینما هم بتوانند تصویر دقیق تری از صورت های فیلم ببینند، زیرسازی آرایشی روی پوست هنرپیشگان انجام شد؛ و جالب تر آن که مکس فکتور اولین کسی بود که به ترکیبی برای زیرسازی پوست به نام کرم پودر رسید!
آرایش یک فرهنگ است
آنچه تاریخ به ما نشان داده است، تکامل شکل و کارکرد آرایش در زندگی است. اگر انسان یک روز برای مبارزه با آفتاب سوختگی به چشم هایش سرمه می کشیده؛ حالا هر روز برای جلوگیری از این آفتاب سوختگی، خط چشم، کرم ضد آفتاب، لوسیون مرطوب کننده دور چشم، سرم محافظ مو و هزار ماده آرایشی دیگر را به کار می گیرد. با این همه اگر این محافظت هم برای کسی اهمیت نداشته باشد، آرایش و آرایش کردن چون به شکل یک فرهنگ درآمده است با زندگی روزمره ما پیوندی جدانشدنی دارد. راستش را بخواهید اساسا عوامل فرهنگی باعث این پیوند شده اند؛ در جهان امروز زیبایی به طرز شگفت آوری مورد ستایش قرار می گیرد. تمام رسانه ها در راستای زیبایی و جوانی فعالیت می کنند و این یعنی ما با عوامل زیبایی ساز در یک هم زیستی مسالمت آمیز قرار گرفته ایم. از سمتی هرچه جهان به سمت مینیمال شدن رفته است، تصویر بر کلمه غلبه بیشتری پیدا کرده است. این یعنی شما به جای ساعت ها نوشتن از «زیبایی لذت بخش است»، با نشان دادن یک عکس از یک زن زیبا در حال خندیدن به نیت خودتان رسیده اید. این ها را یک گوشه مغزتان نگه دارید و به این فکر کنید که اصولا خواستِ زیبایی پدیده ای مُسری است. هرچه عکس های زیباتر می بینید، دلتان زیبایی بیشتر هوس می کند. اصلا همین فرهنگ آرایش است که غفلت از خود(self-neglect) را از زندگی زنِ امروزی خط می زند.
